Ferdaminni: -Herre, mi he berre to dynnur!

Så er bilen i boks og turen igang. Retningssansen er upåklageleg og vi brukte berre i underkant av to timar på koma oss ut av biluteigeområdet i New York og inn på rett motorveg. Bilen såg først ut til å vera ein todørs, og ingen av oss var særleg lystne på å leike Opel Ascona babes all over again. Men vi fann etter kvart ut kvar alle handtaka var og korleis ein kunne leggje ned seta for å få plass til gigantiske amerika-koffertar. Ikkje minst vart Otto von Bismark, vårt trufaste dashbord-dyr, raskt satt på plass.

Washington DC vart nådd ved hjelp av google maps på iphone og ein passeleg porsjon flaks. Vel fram i smørauget av verdas maktsentrum har vi fått couch crash hjå ein agalaust triveleg kar, Mark. Han står definitivt på plussida av positive opplevingar. Marianne er også viljug til å gi Nash ei solid dose RESPECT som fryktlaus sjåfør. På lista over negative/ lærerike opplevingar står følgjande:Slentre ut på gata i halv 10-tida og finne ut at bilen er BORTE! So - was it all jst a dream?? Neppe. Det var iallfall ikkje bota på 130 dollar da vi fann han att. Og det var heller ikkje den strenge oppringinga frå Budget som ba oss byte bil så fort som råd. Dette kostar oss ekstra pengar, og vi likar det ikkje.

Elles: New York city, all it´s cracked up to be! Marianne mållaus, Nash Cash - been there done that before, men greitt nok. Skal ein tilrå berre 1 ting må det vera Brooklyn Bridge i solnedgang. Fantastisk utsikt, heilt gratis. Fekk også trykt inn ein tur inn til London sentrum under mellomlandinga, og Marianne var heftig star struck etter møtet med Big Ben. Love it. Vi har no brukt ein dag i DC, vore ved det kvite husi og godt nøgde med det. Elles er det ikkje ALT for mykje anna vi likar ved denne byen. Dårlege parkeringsmulegheiter dreg NED. Men ikkje at vi skal klage alt for mykje. For vi er i AMERIKA!